شب اول

فکر میکنم شب اول را کمتر کسی یادش بره !
اگر بار اولی باشه که به نورت امریکا (North America) سفر میکنید , برایتان خیلی چیزها جالب است ! از بزرگراه ۴۰۱ گرفته که ۵ تا ۷ لین (Lane) در هر مسیر رفت و برگشت داره (که اگر موقع شلوغی ترافیک باشه پر از اتومبیل هست) تا خیابانهای گل و گشادی که تفاوتهای زیادی با خیابانهای ایران و حتی تهران داره ! و هم اینکه اصلا خبری از ارتفاعات و کوههای اطراف شهرها که ما خیلی بهشون عادت داریم, نیست! برای همین پیدا کردن جهت شمال و جنوب یک مقدار سخت هست!
شب اول یک حالت کاملا گیجی دارد , هنوز صدای وور وور هواپیما توی کله آدم هست که حتی توی استخون آدم رسوخ کرده بعد هم یک احساس عجیب که خب حالا باید چه کرد و چی خواهد شد ؟! شب خیلی زود خوابتان خواهد برد چون حدود ۲۰ ساعت هست که درست و حسابی نخوابیدید ولی همینکه ساعت به حدود ۳.۵ تا ۴ صبح برسد طبق ساعت ایران از خواب بیدار میشین در حالیکه هنوز خستگی توی تنتون هست ! زیاد نگران نباشید چون تا سه شبانه روز آینده را بین خواب و بیداری سپری میکنید ! ولی بعدش همه چیز میاد سرجاش ! فعلا امشب را راحت بخوابید , من فردا به شما خواهم گفت که باید از کجا شروع کرد, نگران نباشید !! شب خوش.

روشهای دسترسی به شهر تورتنو از فرودگاه

همانطور که گفتم اگر کسی بدنبال شما به فرودگاه نمی آید شما میتوانید خودتان را با چندین روش به هتل و یا منزل دوست و آشنایان خود برسانید:
۱- تاکسی
۲- اتوبوس سریع السیر مرکز شهر (Downtown Express Bus)
۳- خطوط اتوبوسرانی شهری (TTC)
که به ترتیب از بالا به پائین هزینه کمتری خواهند داشت. اگر وسایل و چمدانهای شما زیاد است (که فکر میکنم باشه!) شما میتوانید با کرایه یک ون (Van) همه وسایل خود را به مقصد برسانید. هزینه کرایه یک ون حدودا از ۴۰ دلار به بالا میباشد که بسته به دوری مسیر و ترافیک بیشتر هم خواهد شد! توجه داشته باشید که یک تاکسی فقط میتواند حداکثر یک یا دو چمدان نسبتا متوسط را حمل کند و هزینه آن تا مرکز شهر تورنتو حدود ۵۰ دلار است (ساعات بدون ترافیک).
اتوبوس سریع السیر مرکز شهر برای هر نفر ۱۲ دلار
اتوبوس شهری ۲.۲۵ دلار برای هر نفر
که اگر شما تعداد چمدانهای زیادی دارید کرایه ون ارزان تر و آسانتر و همچنین سریعتر خواهد بود.

اگر شما احتیاج به کرایه هتل برای چند شب دارید من به شما پیشنهادات زیر را میکنم:
۱- حتما قبل از حرکت هتلها را از طریق اینترنت مقایسه کنید. شما میتوانید از سایتهائی نظیر http://hotel.com  استفاده کرده و در صورت امکان اطاق مورد نظر خود را رزرو کنید.
۲- سعی کنید هتل هائی را انتخاب کنید که نزدیک خیابان یانگ باشد (Yonge Street) چون به این ترتیب دسترسی شما از طریق اتوبوس های خطوط شهری و همینطور قطار زیرزمینی (مترو یا Subway)  آسان و کم خرج بوده و به مرکز تجمع ایرانیان تورنتو و دیگر تسهیلات شهری بهتر خواهد بود.
۳- حتما یک نسخه از نقشه شهر تورتنو و یا راهنمای سرویس شهری که من در قسمت لینکهای مربوطه قرار داده ام, همراه داشته باشید.

فرودگاه تورنتو

یادمه وقتی هواپیما داشت خودشو برای فرود آماده میکرد من هم مثل این ندید بدیدها خودم را چسبونده بودم به شیشه که ببینم این شهر چطوری هست و یک چیزی دستم بیاد. اونموقعه خیلی متعجب شده بودم چون اطرافش با فرودگاه مهرآباد خیلی فرق داشت هرچی نگاه میکردم اثری از آپارتمان نمیدیدم ! همش خانه های حداکثر دو طبقه بود که گشاد گشاد بقل هم چیده بودن درست مثل لگو های اسباب بازی !.میدنستم یکی از نشانه های توانائی تجاری و صنعتی هر کشوری را میشه از سبک و ارتفاع ساختمانهایش حدودا حدس زد ولی من هر چی چشم مینداختم اصلا نه اثری از آپارتمان بود و نه ساختمانهای سر به فلک کشیده ! بالاخره هواپیما نشست و ما هم رفتیم توی یک صف بلند برای نشون دادن مدارک و از اینجور چیزها که حدود ربع ساعتی طول کشید تا نوبت ماشد برگه ها را که نشون دادیم ما را به یک سمت راهنمائی کردن که یک سالن انتظار بود و دوروبرش هم ۶-۷ تا اطاقهای کوچک همه جا هم موکت بود و با مهرآباد که همش سنگ هست تفاوت چشم گیری داشت. اونجا از هر کشور و ملیتی پیدا میشد هندی سریلانکائی روسی رومانی و ایرانی که اکثرا قاچاقی آمده بودن و مثل ما کم بود خیلی هاشون اصلا زبان هم نمیدونستن . برگ هامون را دیدن و بهمون گفتن که منتظر باشیم . نیم ساعتی گذشت و نوبت ما شد و رفتیم توی یکی از همون اطلاق ها یکسری سئوال کردن که مطمئن بشن همه چیز درسته و مبلغی را هم پول نقد داشتیم را توی کامپیوتر درج کردن (که بعدا بهتون میگم چرا !) تاریخ ورود ما را هم ثبت شد (که برای تقاضای سیتیزنی ملاک همونه). از در سالن که خواستیم بیایم بیرون یکی دو نفر بودن که یکسری دفترچه های اطلاعاتی به ما دادن اعم از اینکه کجا بریم برای کارت سلامتی (Health Card) و شماره جواز کار یا همون شماره مالیاتی (Social Insurance Number) و اینکه کلاسهای زبان کجا هست و چطوری میشه ثبت نام کرد و .... (همه اینها را براتون توضیح خواهم داد که چی هستند و به چه دردی میخورند.) از اونجا رفتیم توی سالنی که چمدانهایمان آنجا بودن پیدا کردن چمدان هامون خیلی سخت نبود چون تقریبا همه رفته بودند و فقط چند تا چمدان از جمله چمدان های ما اون وسط ولو بودند. توی فرودگاه دستگاههائی هست که باید یک دلار توش بندازین تا یک یک گاری بهتون بده اگرهم پول خورد ندارین دستگاههای دیگه ای هست که اسکناس میگیره و پول خورد تحویل میده . اسباب ها را که روی گاری گذاشتیم به قسمت گمرک رسیدیم که چند نفر افسر گمرک با خوشروئی با ما سلام و خوش آمد گفتن. از حال و روزمون معلوم بود که مهاجریم و خسته برای همین اصلا بازرسی مان نکردن فقط خانمی با فارسی پرسید کشک داری ؟ که برای ما خیلی جالب بود که کلمه کشک را از کجا بلده !! ما که نداشتیم (نکته : یادتون باشه کشک نیارین !) بعد به ما توضیح داد که اگر وسایل دیگه ای هم دارین که بخواهید توی سفرهای بعدی بیارید لیستش را به ما بدین یا اینکه بگین من بنویسم تا بتوانید در عرض سه سال آینده بدون گمرک وارد کنید . ما هم که خیلی خسته بودیم گفتیم که الان حسش نیست اون هم آدرسی داد که بتونیم لیست را بعدا بهشون تحویل بدیم. این قسمت دیگه آخرین قسمت کنترل بود و ما آمدیم بیرون ساعت حدودا ۵-۶ عصر بود و هواپیمای ما ساعت ۳.۵ نشسته بود (البته خیلی ها کارشون یک ساعت بیشتر طول نکشیده) خارج از فرودگاه دوباره دستگاههائی هست که میتوانید اون گاری را پس بدین و یک دلاریتون را بگیرین. اگر کسی را دارین که میاد دنبالتون که خوش به سعادتتون ولی اگر نیست باید قسمت بعدی را بخونین!