مسلما جدائی خانواده های مهاجر خیلی پیچیده تر از آن است که بشود همه عوامل آنرا در این بحث دید ولی به اختصار میتوان به بعضی موارد آن اشاره نمود. دقت فرمائید هر کدام از موارد قید شده بروی دیگر تاثیرگذار میباشد.
۱- فرهنگ ها
یکی از عوامل را میتوان برخورد فرهنگ ها دانست. ما از جامعه ای آمدیم که مردسالاری حرف اول را میزند. جامعه ای که زن همیشه در مرحله دوم ارزش قرار داشته و یا دارد. قانون - مذهب و اعتقادات جامعه همگی باعث پایبندی عناصر خانواده به این اعتقادات و دیدگاه میشود. کشوری مانند کانادا که بسیاری از حقوق رابرای خانمها قائل میشود و زنان راه خود را در جامعه تا حدود قابل توجه ای باز کردند و میتوانند از پس مخارج زندگی برآیند. تطبیق فرهنگی برای بعضی خانواده ها کار دشواری است. بعنوان مثال: حقوق کودکان در دست مادران است. اکثرا دردعواها و مشاجرات خانوادگی کسی که توسط پلیس بازداشت شده و شب را در زندان میگذراند مرد خانواده است. خانمها حتی میتوانند شوهر خود را بجرم تجاوز و همخوابی با خود به زندان بیندازند.
در یک جمله کانادا کشور کودکان – زنان و در آخر آقایان هست!
( بقول کسی میگفت: کشوری که بالاترین مقام دولتیش خانم (ملکه انگلیس) باشد تکلیف ما آقایون روشن است! )
۲- وضعیت اقتصادی
از طرفی دیگرنابسامانی وضیعت اقتصادی خانواده در ابتدای مهاجرت – فشارهای روحی - زبان - بیکاری و یا کارنامناسب - حتی آب و هوا (مخصوصا در کانادا) - نقش کاتالیزوری را دارد که درمحیط جدید یا اختلافات را بیشتر و یا از رنگ آن میکاهد. از دست رفتن قدرت آقایون در جامعه جدید و قدرتگیری خانمها که همیشه در مکان دوم بوده اند – باعث از بین رفتن به اصطلاح تعادل (خوب یا بد) قبلی خانواده میشود. از طرفی وجود کمک ها مالی و حمایتهای کارا از طرف دولت کانادا و بعضی ارگانهای یاری دهنده به خانمها و عدم وجود فشارهای وابستگان و اطرافیان (و یا شاید قانون مهریه) باعث میشود که دیگر کمتر زوجی تن به وضعیت قبلی دهد.
۳- تطابق
همانطور که میدانیم- هزاران هزار سال است که مسئولیت امور مالی خانه را آقایان (بطور اکثریت) به عهده داشته اند. تقریبا همه خانمها از شوهرشان توقع دارند که مسئولیت امور مالی را دست داشته باشند حال هرچه شما طرفدار و موافق تساوی حقوق زن و مرد باشید این طرز تفکر در بند بند وجود ما لانه کرده است. ممکن است خیلی از ما که در محل سکونت قبلی خودتان شغل و حرفه مهمی داشته ایم ولی بعلت نداشتن سابقه کاری در کشور جدید و یا ضعف زبان یا .... در ابتدا دچار سرخوردگی و افسردگی شدید روحی شویم. در خیلی از موارد دیدام که مرد (یا سرپرست) خانواده از لحاظ روحی دیگر توانائی و قدرت برخورد با مشکلات جدید را ندارد و در یافتن شغل مناسب مشکلات فراوانی خواهد داشت که اگر بین زن و مرد هماهنگی - همدلی و شناخت دقیقی وجود نداشته باشد باعث بالا گرفتن زخم زبانها و اختلافات شدیدی خواهد شد.
ادامه دارد...
بعد از تحریر:
مایل هستم متذکر شده باشم که چیزهائی که مینویسم همه بر اساس برداشتهای شخصی خودم در این چند سال مهاجرت بوده است. اگر فکر میکنید مطلبی صحیح و یا کامل بیان نشده – شما خودتان آستینها را بالا بزنید و مطلب را تمام کنید. همانطور که از ابتدای این وبلاگ گفته ام. اینجا محلی برای تبادل تفکرات ماست.
جای شما خالی تو کلاس روش برخورد با بیمار مثالی مطرح شد که دقیقا مناسب نوشته شماست: گفتن اگه آقایی بیاد و به شما بگه خانمم منو زده و از خونه بیدار کرده ٬ تو رو خدا بیا راضیش کن منو راه بده تو خونه چی میگین؟
من برای همچین کسی هیچوقت پادرمیانی نمیکنم!
مردی را که زنش بزنتش و بندازتش بیرون و توی خونه هم راهش نده - همون خونه برنگرده بهتره! (برعکسش هم البته همینطور)
جمع بندی کاملی کرده اید. موفق باشید.
حاج آقا التماس و دعا !
به وبلاگ من هم سری بزن
کاپیتان عزیز, بسیار سوژه خواندنی و جالبی است. متشکرم. منتظر ادامه اش هستم. البته خیلی خواستم در راجع از بعضی نکته هایت نظر بگذارم... ولی هر بیشتر فکر می کنم به این نتیجه می رسم که خوب و تکمیل توضیح داده ای ... آفرین به شما.
لطفا از وضع بچه ها در آنجا بگوئید
من فکر می کنم قبلا راجع به تحصیلات در کانادا نوشته بودید!!
اگر نه می شه بنویسید..... لطفا.... منتظرم..... نا امیدم نکنید (: